บทที่ 5 ตอนที่ 5
เพล้งงงง!
จานอาหารที่เตยหอมกำลังกินอยู่ถูกกระชากเหวี่ยงทิ้งลงไปกับพื้น
“คุณเจน...!”
“อีแมวขโมย!”
เส้นผมของเตยหอมถูกกระชากด้วยอุ้งมือของเจนจิราเต็มแรง หล่อนเจ็บระบมคล้ายกับหนังศีรษะแทบจะฉีกขาด ก่อนที่ใบหน้าจะถูกฟาดไม่ยั้ง
เพียะๆๆๆ
ใบหน้าของเตยหอมถูกกระแทกด้วยฝ่ามือของเจนจิราจนสะบัดหลายครั้ง เลือดสีแดงสดไหลออกมาซึมที่มุมปาก รัชนกพยายามเข้าห้ามปราม แต่เจนจิราไม่สนใจ จับศีรษะของเตยหอมขยี้กับจานอาหารของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ จนเปื้อนเปรอะ
“หยุดนะ อย่าทำอะไรเตยนะ...”
“มึงหุบปากไปเลยอีนก ก่อนที่จะถูกตบอีกคน”
ปัทมาชี้หน้าด่ารัชนก และกันไม่ให้เข้าไปช่วยเตยหอมที่กำลังถูกเจนจิรายำ
เวลาผ่านไปหลายนาที เตยหอมก็ยับเยินอยู่แทบเท้าของเจนจิราทั้งน้ำตา ท่ามกลางสายตาตื่นตกใจของผู้คน แต่กลับไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่จะยื่นมือเข้ามาช่วย
“จำเอาไว้นะมึงอีเตย มึงเป็นขี้ข้ากู ดังนั้นอย่าสะเออะมายุ่งกับผู้ชายของกู!”
เจนจิรากระทำย่ำยีทั้งจิตใจและร่างกายของเตยหอมจนพอใจแล้วก็พากันเดินออกไปพร้อมกับปัทมา
“เตย... เป็นยังไงบ้าง... มาฉันช่วย...”
รัชนกช่วยพยุงเตยหอมที่สภาพสะบักสะบอมขึ้นจากพื้น และรีบพาไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำ
“ทำไมเธอยอมให้มันตบแบบนั้นล่ะ สู้มันสิ ให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย” รัชนกพูดอย่างแค้นแทน
“ฉัน... เป็นคนใช้ของคุณเจน... หน้าที่คือรับใช้คุณเจน ห้ามขัดใจเด็ดขาด”
“แต่เธอก็เป็นคนเหมือนกันนะเตย”
“ความเป็นคนของฉัน มันหมดสิ้นไปตั้งแต่ตอนที่แม่พาฉันมาฝากเอาไว้ที่บ้านหลังนั้นแล้วล่ะ”
“โธ่ เตย...” รัชนกมองเพื่อนรักอย่างแสนจะเวทนา
ตกเย็นเจนจิราก็เดินหน้ายุ่งกลับเข้ามาในบ้าน ก่อนจะถูกเกรียงไกรเรียกเข้าไปพบ
“นังเตยมันมาฟ้องพ่ออีกใช่ไหมคะ”
“เด็กเตยไม่ได้ฟ้องอะไรพ่อหรอก พ่อถามยังไม่ยอมบอกเลยว่าหน้าตาไปโดนอะไรมา”
“แล้วพ่อเรียกเจนเข้ามาหาทำไมคะ”
“ถึงเด็กเตยไม่ได้ฟ้อง แต่น้องเจนคิดว่าพ่อจะไม่รู้เลยเหรอว่าเด็กเตยไปถูกใครตบมา”
เจนจิราจ้องหน้าบิดาอย่างไม่พอใจ “นี่พ่อคิดจะปกป้องมันเหรอคะ”
“พ่อไม่ได้จะปกป้องใคร พ่อแค่ไม่อยากให้น้องเจนเอาแต่ใจมากเกินไปนัก เพราะถ้าน้องเจนยังเป็นแบบนี้ไม่เลิก แต่งงานแต่งการไปก็คงอยู่กันไม่ยืด”
“นี่พ่อแช่งเจนเหรอคะ!”
“น้องเจน... พ่อหวังดีกับลูกนะ”
เจนจิราจ้องหน้าเกรียงไกรอย่างไม่เคารพ เพราะปิยนุชกรอกหูกรอกหัวมาตั้งแต่เด็กว่าเกรียงไกรแอบมีเมียน้อย และก็อาจจะรักลูกเมียน้อยมากกว่าหล่อน
“ถ้าพ่อรักเจนจริงๆ นังเตยก็คงไม่ได้เกิดมาบนโลกนี้หรอกค่ะ”
“น้องเจน...”
เจนจิราลุกขึ้นยืน “แล้วพ่อก็ไม่ต้องมาเป็นห่วงอะไรเจนหรอกนะคะ เพราะเจนน่ะมีเสน่ห์พอที่จะทำให้พี่อเล็กหลงหัวปักหัวปำ ขอตัวค่ะ เจนจะไปหาแม่”
เกรียงไกรมองลูกสาวสุดที่รักที่เพิ่งเดินกระแทกเท้าออกไปด้วยความเสียใจ
“นี่มันคงเป็นเวรเป็นกรรมของฉันสินะ”
แล้วภาพน้ำตานองหน้าของสุดาก็ผุดขึ้นมาในสมอง ตอกย้ำให้ชายสูงวัยยิ่งเจ็บปวดทรมาน
“น้องเจน... กลับมาแล้วเหรอลูก” ปิยนุชที่นั่งเช็ดถูเครื่องประดับอยู่ในห้องรับแขกเอ่ยทักทายลูกสาว
เจนจิราเดินเข้ามาหามารดา ก่อนจะฟ้อง “พ่อเรียกเจนเข้าไปตำหนิค่ะ เรื่องที่ทำร้ายนังเตยที่มอ”
ปิยนุชละมือจากการทำความสะอาดเพชรเม็ดงาม ขึ้นมองหน้าลูกสาว ก่อนจะให้ท้าย
“อย่าไปสนใจพ่อเขาเลย น้องเจนอยากทำอะไรก็ทำเลยนะลูก แม่อยู่ข้างลูกเสมอ”
“ก็มีแต่คุณแม่คนเดียวนี่แหละค่ะที่รักเจนจริงๆ”
“ถูกต้องแล้วล่ะน้องเจน มีแม่คนเดียวเท่านั้นแหละที่รักและหวังดีกับน้องเจน”
“เจนทราบค่ะ”
“น้องเจนขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ แล้วก็แต่งตัวสวยๆ ด้วยล่ะ วันนี้พี่อเล็กจะมากินมื้อค่ำที่นี่”
“จริงเหรอคะคุณแม่”
เจนจิรายิ้มกว้างอย่างดีใจ เนื้อสาวเต้นระริกด้วยความแรดร่าน เพราะอเล็กซิสน่ากินเหลือเกิน
“จริงสิ แม่จะไปโกหกน้องเจนทำไมล่ะ ไปอาบน้ำเถอะ”
เจนจิรากำลังจะเดินออกไป แต่ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกลับมาหามารดาอีกครั้ง
“คุณแม่ เจนมีเรื่องจะฟ้อง”
“มีอะไรเหรอน้องเจน”
“ก็เมื่อเช้าน่ะค่ะ นังเตยมันแรดนั่งรถไปกับพี่อเล็กค่ะ เพื่อนๆ ของเจนเห็นกันตั้งหลายคน”
“อ้าว ก็แม่เห็นมันออกไปกับน้องเจนตอนเช้าไม่ใช่หรอกเหรอ”
“ก็พอดีเจนไล่มันลงข้างทางน่ะค่ะ แต่มันก็ดันขึ้นรถมากับพี่อเล็กได้ยังไงก็ไม่รู้”
“พ่ออเล็กคงขับผ่านมาพอดีหรือเปล่า ก็เลยมีน้ำใจพามันมาด้วยน่ะ”
“ก็อาจจะเป็นอย่างที่คุณแม่พูดนั่นแหละค่ะ แต่ยังไงซะ เจนก็ไม่ไว้ใจนังเตย เจนเห็นมันมองพี่อเล็กตาเป็นมัน”
“พ่ออเล็กไม่มีทางตาต่ำไปเอามันหรอก เชื่อแม่สิน้องเจน”
“ว่าได้เหรอคะ ขนาดคุณพ่อยังตาต่ำไปคว้าแม่นังเตยมาทำเมียได้เลย เจนไม่มีทางยอมให้อดีตมันซ้ำรอยหรอกค่ะ”
เมื่อถูกลูกสาวย้อนแย้งด้วยความจริงที่ชวนเจ็บปวด ปิยนุชก็ยิ่งคั่งแค้น
“เดี๋ยวแม่จะเรียกนังเตยมาเฆี่ยนให้หลังขาดเลย ให้สาสมกับที่มันบังอาจมายุ่งกับคู่หมั้นของน้องเจน”
“ทำมันไปก็ตายเปล่าค่ะคุณแม่” เจนจิรายิ้มเยาะ ดวงตาเป็นประกายร้ายกาจ
“แล้วน้องเจนจะให้แม่ทำยังไง”
“เจนต้องการเลื่อนการแต่งงานระหว่างเจนกับพี่อเล็กให้เข้ามาเร็วที่สุดค่ะ”
“แต่น้องเจนยังเรียนไม่จบเลยนะลูก แม่ว่ารอให้เรียนจบก่อนไม่ดีเหรอ”
